سر بر سجده می نهم

آن گاه که بر سجده گاه عشق ، سجده ی بندگی را می نهم ، حسی به من دست می دهد ، حسی که خالی از معرفت و کرامت الهی نیست ؛ حس می کنم تمام ملائکه بر این سجده ی من نظاره می کنند و به من خوش آمد می گویند و بال های خود را بر روی سجاده من می نهند تا فرشی باشد برای صعود به بهشت برین که خدای متعال آن را برای نمازگزاران بنا کرده است.

آری نمازگزاران ! کسانی که هم خیر این دنیا را می بینند و هم خیر آخرت را؛ اما نه نمازگزارانی که برای صعود به بهشت این فریضه ی الهی را انجام میدهند و نه آنهایی ترس از خدا و دوزخ ، آنها را به انجام این کار واداشته ، نه ؛ نمازگنار به کسی می گویند که فقط خدا و عشق خدا را موجب نماز خود می داند و خلق خدا و بهشت و دوزخ و چیزهای دیگر را فراموش می کند. آری ! فقط خدا را در نظر می گیرد. ابن یمین شاعر خوش آوازه و مردم مدار می گوید:

خلق خدا که خدمت دادار می کنند                          برسه قسم اند که این کار می کنند

قسمی شدند از پی جنت خدا پرست                          وان رسم عادتیست که تجار می کنند

قوم دگر کنند پرستش ز بیم او                                این کار بندگانیست که احرار می کنند

جمعی از این دو جهت قطع کرده اند                         بر کار هر دو طایفه انکار می کنند

این ابیات معنی نمازگنار نماز واقعی را بیان می کند.

سر از سجده بر می دارم و به تشهد و سلام می رسم هنگامی که تشهد را ادا می کنم ، چشمانم را می بندم ؛ این بار حس می کنم که تمام اعصاب بدنم از کار افتاده اند یا به عبارتی نمی توانم حرکت کنم اما در اوج آسمان ها به پرواز تن داده ام و سر انجام این پرواز زمانی است که به سلام می رسم .

سلام از نظر من مشکل ترین جای نماز است ؛ نه برای این که ادا کردن آن سخت است ، نه ؛ برای این است که باید با خالق این هستی ارتباط عارفانه یعنی نماز را قطع کنم.

                                                                    قاسم صفری مدیرمدرسه شبانه روزی شهید صادقی (2/9/90)